ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΚΑΙ ΜΟΝΤΕΡΝΙΣΜΟΣ ΣΤΗ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ

ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΚΑΙ ΜΟΝΤΕΡΝΙΣΜΟΣ ΣΤΗ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ

 

Τι είναι η Ποίηση;

 

Μανόλης Αναγνωστάκης: Ποιητική 

Προδίδετε πάλι τὴν Ποίηση, θὰ μοῦ πεῖς,
Τὴν ἱερότερη ἐκδήλωση τοῦ Ἀνθρώπου
Τὴ χρησιμοποιεῖτε πάλι ὡς μέσον, ὑποζύγιον
Τῶν σκοτεινῶν ἐπιδιώξεών σας
Ἐν πλήρει γνώσει τῆς ζημιᾶς ποὺ προκαλεῖτε
Μὲ τὸ παράδειγμά σας στοὺς νεωτέρους.
-Τὸ τί δὲν πρόδωσες ἐσὺ νὰ μοῦ πεῖς
Ἐσὺ κι οἱ ὅμοιοί σου, χρόνια καὶ χρόνια,
Ἕνα πρὸς ἕνα τὰ ὑπάρχοντά σας ξεπουλώντας
Στὶς διεθνεῖς ἀγορὲς καὶ τὰ λαϊκὰ παζάρια
Καὶ μείνατε χωρὶς μάτια γιὰ νὰ βλέπετε, χωρὶς ἀφτιὰ
Ν᾿ ἀκοῦτε, μὲ σφραγισμένα στόματα καὶ δὲ μιλᾶτε.
Γιὰ ποιὰ ἀνθρώπινα ἱερὰ μᾶς ἐγκαλεῖτε;
Ξέρω: κηρύγματα καὶ ρητορεῖες πάλι, θὰ πεῖς.
Ἔ ναὶ λοιπόν! Κηρύγματα καὶ ρητορεῖες.
Σὰν πρόκες πρέπει νὰ καρφώνονται οἱ λέξεις
Νὰ μὴν τὶς παίρνει ὁ ἄνεμος.

Γιάννης Ρίτσος: Ο χώρος του ποιητή

Το μαύρο, σκαλιστό γραφείο, τα δυο ασημένια κηροπήγια,

  η κόκκινη πίπα του. Κάθεται, αόρατος σχεδόν, στην πολυθρόνα,

 έχοντας πάντα το παράθυρο στη ράχη του. Πίσω από τα γυαλιά του,

πελώρια και περίσκεπτα, παρατηρεί τον συνομιλητή του,

 στ’ άπλετο φως, αυτός κρυμμένος μες στις λέξεις του,

μέσα στην ιστορία, σε πρόσωπα δικά του, απόμακρα, άτρωτα,

παγιδεύοντας την προσοχή των άλλων στις λεπτές ανταύγειες

ενός σαπφείρου που φορεί στο δάχτυλό του, κι όλος έτοιμος

γεύεται τις εκφράσεις τους, την ώρα που οι ανόητοι έφηβοι

υγραίνουν με τη γλώσσα τους θαυμαστικά τα χείλη τους. Κι εκείνος

πανούργος, αδηφάγος, σαρκικός, ο μέγας αναμάρτητος,

ανάμεσα στο ναι και στο όχι, στην επιθυμία και τη μετάνοια,

 σαν ζυγαριά στο χέρι του θεού ταλαντεύεται ολόκληρος,

ενώ το φως του παραθύρου πίσω απ’ το κεφάλι του

τοποθετεί ένα στέφανο συγγνώμης κι αγιοσύνης.

«Αν άφεση δεν είναι η ποίηση, – ψιθύρισε μόνος του –

 τότε, από πουθενά μην περιμένουμε έλεος».

Γιώργος Σεφέρης : Θερινό Ηλιοστάσι, H΄

T' άσπρο χαρτί σκληρός καθρέφτης

επιστρέφει μόνο εκείνο που ήσουν.

T' άσπρο χαρτί μιλά με τη φωνή σου,

τη δική σου φωνή

όχι εκείνη που σ' αρέσει·

μουσική σου είναι η ζωή

αυτή που σπατάλησες.

Mπορεί να την ξανακερδίσεις αν το θέλεις

αν καρφωθείς σε τούτο τ' αδιάφορο πράγμα

που σε ρίχνει πίσω

εκεί που ξεκίνησες.

Tαξίδεψες, είδες πολλά φεγγάρια πολλούς ήλιους

άγγιξες νεκρούς και ζωντανούς

ένιωσες τον πόνο του παλικαριού

και το βογκητό της γυναίκας

την πίκρα του άγουρου παιδιού -

ό,τι ένιωσες σωριάζεται ανυπόστατο

αν δεν εμπιστευτείς τούτο το κενό.

Ίσως να βρεις εκεί ό,τι νόμισες χαμένο·

τη βλάστηση της νιότης, το δίκαιο καταποντισμό της ηλικίας.

Zωή σου είναι ό,τι έδωσες

τούτο το κενό είναι ό,τι έδωσες

το άσπρο χαρτί.

Νικηφόρος Βρεττάκος : Αν δε μου 'δινες την ποίηση Κύριε

Ἂν δὲ μούδινες τὴν ποίηση, Κύριε, δὲ θάχα τίποτα γιὰ νὰ ζήσω.

Αὐτὰ τὰ χωράφια δὲ θάταν δικά μου.

Ἐνῷ τώρα εὐτύχησα νἄχω μηλιές,

νὰ πετάξουνε κλώνους οἱ πέτρες μου,

νὰ γιομίσουν οἱ φοῦχτες μου ἥλιο,

ἡ ἔρημός μου λαό,

τὰ περιβόλια μου ἀηδόνια.

Λοιπόν; Πῶς σου φαίνονται; Εἶδες

τὰ στάχυά μου, Κύριε; Εἶδες τ' ἀμπέλια μου;

Εἶδες τί ὄμορφα ποὺ πέφτει τὸ φῶς

στὶς γαλήνιες κοιλάδες μου;

Κι' ἔχω ἀκόμη καιρό!

Δὲν ξεχέρσωσα ὅλο τὸ χῶρο μου, Κύριε.

Μ' ἀνασκάφτει ὁ πόνος μου κι' ὁ κλῆρος μου μεγαλώνει.

Ἀσωτεύω τὸ γέλιο μου σὰν ψωμὶ ποὺ μοιράζεται.

Ωστόσο,

Δὲν ξοδεύω τὸν ἥλιό σου ἄδικα.

Δὲν πετῶ οὔτε ψίχουλο ἀπ' ὅ,τι μοῦ δίνεις.

Γιατί σκέφτομαι τὴν ἐρμιὰ καὶ τὶς κατεβασιὲς τοῦ χειμῶνα.

Γιατί θἄρθει τὸ βράδι μου. Γιατί φτάνει ὅπου νἆναι

τὸ βράδι μου, Κύριε, καὶ πρέπει

νἄχω κάμει πρὶν φύγω τὴν καλύβα μου ἐκκλησιὰ

γιὰ τοὺς τσοπάνηδες τῆς ἀγάπης.

Γιώργος Σαραντάρης:  Δεν είμαστε ποιητές σημαίνει…

Δὲν εἴμαστε ποιητὲς σημαίνει φεύγουμε

Σημαίνει ἐγκαταλείπουμε τὸν ἀγῶνα

Παρατᾶμε τὴ χαρὰ στοὺς ἀνίδεους

Τὶς γυναῖκες στὰ φιλιὰ τοῦ ἀνέμου

Καὶ στὴ σκόνη τοῦ καιροῦ

Σημαίνει πὼς φοβούμαστε

Καὶ ἡ ζωή μᾶς ἔγινε ξένη

Ὁ θάνατος βραχνὰς.

Νίκος Αλέξης Ασλάνογλου Η ποίηση δε μας αλλάζει

Η Ποίηση δεν μας αλλάζει τη ζωή

το ίδιο σφίξιμο,ο κόμπος της βροχής

η καταχνιά της πόλης σα βραδιάζει

Δε σταματά τη σήψη που προχώρησε

δε θεραπεύει τα παλιά μας λάθη

Η Ποίηση καθυστερεί τη μεταμόρφωση

κάνει πιο δύσκολη την καθημερινή μας πράξη

Αναστάσης Βιστωνίτης : Αrs poetica

Το ποίημα δεν είναι σαν τα φύλλα που ο άνεμος σέρνει στους δρόμους.

Δεν είναι η ακίνητη θάλασσα,το αραγμένο καράβι.

Δεν είναι ο γαλάζιος ουρανός

και η καθαρή ατμόσφαιρα.

Το ποίημα είναι ένα καρφί

στην καρδιά του κόσμου.

Ένα φωτεινό μαχαίρι

μπηγμένο κάθετα στις πόλεις.

Το ποίημα είναι σπαραγμός.

Κομμάτι γυαλιστερό μέταλλο,

πάγος, σκοτεινή πληγή,

το ποίημα είναι σκληρό- πολυεδρικό διαμάντι.

Συμπαγές - λαξευμένο μάρμαρο.

Ορμητικό - Ασιατικός ποταμός.

Το ποίημα δεν είναι φωνή,

πέρασμα πουλιού.

Είναι πυροβολισμός

στον ορίζοντα και την ιστορία.

Το ποίημα δεν είναι άνθος που μαραίνεται.

Είναι βαλσαμωμένος πόνος.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΓΕΡΑΛΗΣ Ποιητική 

Όπως στον έρωτα.

Απλά και με ένταση

Τα άλλα, για τους δυστυχισμένους.

ΤΙΤΟΣ ΠΑΤΡΙΚΙΟΣ, Στίχοι,2

Στίχοι που κραυγάζουν

στίχοι που ορθώνονται τάχα σαν ξιφολόγχες

στίχοι που απειλούν την καθεστηκυία τάξη

και μέσα στους λίγους πόδες τους

κάνουν η ανατρέπουν την επανάσταση,

άχρηστοι, ψεύτικοι, κομπαστικοί,

γιατί κανένας στίχος σήμερα δεν ανατρέπει καθεστώτα

κανένας στίχος δεν κινητοποιεί τις μάζες…

(Ποιες μάζες;… Μεταξύ μας τώρα

ποιοι σκέφτονται τις μάζες;…

Το πολύ: μια λύτρωση ατομική -αν όχι ανάδειξη!...)

Γι' αυτό κι εγώ δεν γράφω πια

για να προσφέρω χάρτινα ντουφέκια,

όπλα από λόγια φλύαρα και κούφια!

Μόνο μιαν άκρη της αλήθειας να σηκώσω

να ρίξω λίγο φως στην πλαστογραφημένη μας ζωή-

όσο μπορώ, κι όσο κρατήσω!...

·       Ποιο ποίημα σας άρεσε; Ποιος στίχος; ΓΙΑΤΙ;

·       Ποιος είναι ο ρόλος της ποίησης στον κόσμο κατά τη γνώμη σας;

Οι στίχοι που μας άρεσαν

Το ποίημα είναι ένα καρφί

στην καρδιά του κόσμου.

Ένα φωτεινό μαχαίρι

μπηγμένο κάθετα στις πόλεις.( Α.Bιστωνίτης ARS POETICA) 

Μόνο μιαν άκρη της αλήθειας να σηκώσω

να ρίξω λίγο φως στην πλαστογραφημένη μας ζωή-

όσο μπορώ, κι όσο κρατήσω!...( Τ.Πατρίκιος ΣΤΙΧΟΙ,2)

Η Ποίηση καθυστερεί τη μεταμόρφωση

κάνει πιο δύσκολη την καθημερινή μας πράξη( Ν.Α.Ασλάνογλου, Η ΠΟΙΗΣΗ ΔΕΝ ΜΑΣ ΑΛΛΑΖΕΙ)

T' άσπρο χαρτί μιλά με τη φωνή σου,

τη δική σου φωνή

όχι εκείνη που σ' αρέσει·( Γ.Σεφέρης, ΘΕΡΙΝΟ ΗΛΙΟΣΤΑΣΙ,Η΄)

Το ποίημα δεν είναι σαν τα φύλλα που ο άνεμος σέρνει στους δρόμους.

Δεν είναι η ακίνητη θάλασσα,το αραγμένο καράβι.

Δεν είναι ο γαλάζιος ουρανός

και η καθαρή ατμόσφαιρα.( Α.Bιστωνίτης ARS POETICA) 

«Αν άφεση δεν είναι η ποίηση, – ψιθύρισε μόνος του –

 τότε, από πουθενά μην περιμένουμε έλεος».(Γ. Ρίτσος, Ο χώρος του ποιητή)